چه زیباست
چه زیباست
اگر قلبم،پس از مرگم
به سان روزهای پیش از آن
در سینه ای کوبد،پیام مهربانی را
آن گاه که پرنده ی سپید روح مان عروج معنایش را جشن می گیرد،
آن گاه که قفل قفس سنگین جسم گشوده می شود، تا برویم و از آن بالاها،
نگاه کنم به آن چه در زمین بر جای گذاشته ایم،
چقدر زیبا خواهد بود اگر آنقدر کاشته باشیم،که سبزی و طراوت کاشته هامان،
پرنده ی روح مان را ،آن بالا ها، سر مست کند.
آن جا دیگر پرهای زمینی مان به کار نمی آید.پس می توانیم آن ها را کبوتران شکسته زمین قرض دهیم،
تا وقتی از آن بالا نگاه کردیم،زیبایی باغ مان با تحرک پرواز پرندگان،
با جست و نشست هاشان به این سو و آن سو
دو چندان می شود.
آن روز از آن بالا خواهیم شنید:
گروپ،
گروپ،
گروپ،
...........
آری،این قلب من است که در سینه ی ، آن پرنده ی کوچک ، شادمان می طپد.
آه که من امروز ، چقدر خوشحالم!
